گناه عامل دوری از حضرت

علت محروميت و مهجوريت مردم از وجودعنصری ومعنوی امامان معصوم (عليهم السلام)   بی لياقتی واعمال ناشايست آنها است ؛ اعمالی که قهرو خشم الهی را برمی انگيزد وتوفيق بهره گيری از برترين نعمت های الهی را سلب می کند. امام باقر (عليه السلام ) در اين باره می فرمايد :

اذَا غَضبَ اللهُ تَبارک وتَعالی عَلی خَلقِه نَهاناً عَن جَوارِهِم

هرگاه خداوند تبارک وتعالی برخلقش غضب نمايد ، مارا از مجاورت ايشان دور می دارد.

بی شک اعمال زشت ما ، ما را از خداو اوليای او دور می سازد. اما م زمان (روحی فداه) در يکی از توقيعات شريفشان به جناب شيخ مفيد اعلی الله مقامه در اين باره چنين نگاشته اند:

ما را از ايشان چيزی محبوس نکرده است مگر گناهان و خطاهايی که از ايشان به ما می رسد وما آن را ناخوش می داريم و از ايشان نمی پسنديم .

حضرت آيت الله بهجت دامت افاضاته در بيانی فرموده اند: اگر بفرماييد : چرا به آن حضرت دسترسی نداريم ؟ جواب شما اين است چرا به انجام واجبات و ترک محرمات ملتزم نيستيد؟او به همين از ما را ضی است . زيرا اورَعُ النّاس مِن تُورعُ عَن المُحرمات  ؛ پرهيزگارترين مردم کسی است که از کارهای حرام بپرهيزد . ترک واجبات و ارتکاب محرمات ، حجاب و نقاب ديدار ما از آن حضرت است .

برگرفته  و به نقل از پایان نامه سطح دو  (عوامل قرب و بعد به ساحت قدس مهدوی )